Een steentje bijdragen met Habitat for Humanity

Door: Manon Boom, 26 jaar, werkt 4 jaar bij Luxaflex Nederland op de marketingafdeling.

Met een vrijwilligersorganisatie helpen bij een project in een derdewereldland; dat heb ik altijd al eens willen doen. Dit omdat ik me er bewust van ben dat ikzelf in luxe leef en dit niet iedereen op de wereld gegund is. Toen er dit jaar vanuit Luxaflex Nederland en Hunter Douglas de mogelijkheid bestond om mee te gaan op bouwreis van Habitat for Humanity* naar Malawi, heb ik mezelf gelijk ingeschreven. Het leek mij geweldig om mij samen met collega’s in te zetten voor een ander gezin. De blijdschap was uiteraard groot toen ik hoorde dat ik mee mocht op reis om letterlijk mijn steentje bij te dragen door daar een huis te bouwen voor een gezin dat dit heel hard nodig heeft!

Een week voor onze reis ontvingen we informatie over het gezin waarvoor wij in Malawi een Habitat-huis zouden gaan bouwen. Het betrof een incompleet gezin van twee weeskinderen, Evance (14) en Innocent (7 jaar). Hun vader is helaas vier jaar geleden al overleden en hun moeder is overleden nadat zij het nieuws kregen in aanmerking te komen voor een Habitat-huis. Hun tante zorgt voor de twee broertjes, terwijl ze zelf ook nog vijf kinderen heeft. Zij vertelt: “Ons huis is veel te klein, maar we proppen ons erin. Ook zijn er dagen dat niet iedereen te eten heeft. Ik kan niet ontkennen dat ons leven zwaar is, maar je zorgt voor je familie; er is geen andere optie”. De informatie van het gezin raakte mij, omdat de tante ondanks de armoede altijd voor haar neefjes klaarstaat. Mijn wil om te helpen werd hierdoor nóg groter!

Ik heb enorm naar de reis toegeleefd en op vrijdag 5 april was het zover; we vlogen naar Malawi voor ons bouwavontuur! De groep collega’s was super enthousiast, evenals onze Nederlandse reisbegeleiding vanuit Habitat for Humanity. Na twee dagen acclimatiseren en wat van het prachtige land te zien, hadden we op 8 april onze eerste bouwdag in de community. De aankomst was zo indrukwekkend en gaf mij een warm gevoel: de vrouwen liepen voor onze bus en begeleidden ons al zingend en dansend het dorp in en de kinderen renden ons met een grote glimlach al zwaaiend achterna.

Eenmaal aangekomen op de plek waar wij het Habitat-huis gingen bouwen, werd er een feestelijke show voor ons opgevoerd. Er werd gezongen en gedanst, waarbij ook wij in de kring werden getrokken om mee te doen. Alhoewel zij vonden dat wij Nederlanders met onze stijve heupen niet echt aan het dansen waren, was het een geweldige ervaring!

Vervolgens ging het ‘echte bouwen’ beginnen. Ik was eerlijk gezegd best zenuwachtig, want ik heb twee linkerhanden en een huis bouwen leek mij daarom een uitdaging. Toch werd mij verzekerd dat iedereen dit kan, dus vol goede moed ging ik van start! De fundering was al uitgegraven en ook de eerste laag stenen was door de professionele bouwvakkers aangebracht. Zij gaven ons eerst een uitgebreide uitleg hoe wij de komende dagen te werk zouden gaan: als je cement nodig hebt, roep je matopi. Als het gespannen lijntje boven de bakstenen omhoog moet, omdat je toe bent aan de volgende laag zeg je: chingwe mamba. En als je een troffel nodig hebt, was het codewoord: penny.

Hij toonde ons hoe je een laagje cement en voegen aanbrengt en wenste ons veel succes. Het voelde wat onwennig, maar na een paar minuten had iedereen de slag te pakken. Ik vond het best zwaar om in de volle zon met 35 graden een huis bouwen, maar het voelde echt heel bijzonder om hier te mogen zijn en letterlijk je steentje te kunnen bijdragen! Ik voelde een bepaalde adrenaline waardoor ik veel energie kreeg om door te blijven bouwen.

De oudste zoon hielp zelf ook mee bij de bouw van het huis. Evance werkte keihard en deed zelfs het zwaarste werk: cement maken. In het begin waren de broertjes allebei wat afstandelijk naar ons, wat wij natuurlijk wel konden begrijpen, aangezien er een groep onbekende mensen jouw veilige omgeving binnenloopt. Naar mate de week vorderde en ook het huis vorderde, werden de jongens gelukkig meer open en kwamen zij ons elke ochtend vrolijk begroeten. We begonnen elkaar dan ook steeds beter te leren kennen, wat voor een mooie band zorgde. Ook de andere kinderen van het dorp werden steeds vrijer: we zongen, dansten, voetbalden en speelden elke dag met hen. Super leuk!

In de loop van de week was er een moment met de familie waarin we elkaar mochten interviewen. Tijdens dit gesprek vertelden de jongens dat zij naar school wandelen (2.5 km) bij een bepaalde stand van de zon en dat zij dan altijd keurig op tijd aankomen. Daarnaast vertelde Evance dat hij graag leraar wil worden en Innocent dat hij Engels heel leuk vindt en daar iets mee wil doen. Ik hoop dat door het huis dat wij gebouwd hebben, deze dromen iets realistischer voor ze worden.

Op dag drie bereikten we het hoogste punt van het huis, waardoor ook de broertjes Innocent en Evance steeds trotser werden; fantastisch om te zien! De tante hield zich op de achtergrond en liet de kleine mannen met veel plezier in het middelpunt van de belangstelling staan. Voor ons het hoogtepunt van deze indrukwekkende en vooral zeer geslaagde reis, waar ik met heel veel liefde op terugkijk!

Habitat for Humanity ondersteunt mensen in ontwikkelingslanden bij de bouw van een eigen huis zodat zij zelfstandig een beter bestaan kunnen opbouwen. Habitat gelooft dat een veilig en degelijk onderkomen hét middel is hiervoor. Daarom bouwen zij, samen met de nieuwe huiseigenaren, eenvoudige en betaalbare huizen. Wereldwijd heeft Habitat sinds haar oprichting in 1976 al meer dan 22 miljoen mensen geholpen aan een thuis en een toekomst. Habitat is actief in meer dan 70 landen over de hele wereld en richt zich bovendien steeds meer op innovatief en duurzaam bouwen.